خانه امـــن مک کنی در تورین چگونه ساخته شد؟!
 |
بعید است دیگر او را در تورین یک آمریکایی سفارش شده یا وصله‌ای نابهنگام خطاب کنند چراکه خانه او فعلاً و تا اطلاع‌ثانوی امنترین نقطه‌ی یوونتوس در میانه میدان است.
بازیکنان جوان در پسِ تمام ملاحظات و آینده‌نگری‌های باشگاهها، اغلب مناسب‌ترین گزینه‌ها برای تطبیق‌پذیری در دستگاه تاکتیکی تیم‌ها به حساب می‌آیند. این مصداق در مورد وستون مککنی نیز به وضوح قابل ردیابی است؛ این هافبک 25 ساله در 6 نیم‌فصلی که برای بیانکونری به میدان رفته در نقاط مختلف میانه‌ی میدان تا خطوط دفاع و حمله را ولو برای دقایقی هم که شده تجربه کرده است.
از پیرلو تا مَـد مکس، خصوصاً نفر دوم، هر بلای ممکن را بر سر ذهنیت تاکتیکی این آمریکایی آورده؛ از هافبک/سرباز باکس گرفته تا نقش‌آفرینی به عنوان متزالا. نیروی جوانی، تمایل به بازی درگیرانه و تخریبی در کنار مهارت‌های تدافعی، توانایی در بازپس‌گیری توپ و قوه‌ی مطلوب پاسکاری باعث شده تا مککنی باب دندان هیولایی مثل الگری باشد.
مککنی: ما در باشگاه نه‌تنها با هم تمرین می‌کنیم که از غذا خوردن تا صحبت کردن و سایر مراودات را نیز دوشادوش یکدیگر انجام می‌دهیم. این نکته‌ای بسیار اثرگذار در روابط ما با هم است؛ با همین جهان‌بینی است که وقتی در کنار کامبیاسو و گاتی بازی می‌کنم می‌دانم باید چگونه در دقیق‌ترین حالت ممکن با آنها بازی کنم. من به روحیه جنگنده‌ی تیم در هفته‌های اخیر بسیار امید دارم و باورم این است که همین روحیه می‌تواند برای باشگاه افتخارآفرینی کند.
روزهای نخست ورودش از گِلزن‌کِرشن به تورین با هدایت بال‌های رسانه‌ای مدیربرنامه‌هایش و امدادهای ناشناس رسانه‌های نزدیک به یووه، ادگار داویدز ثانی خطاب و توصیف می‌شد؛ پس از چرخ‌شدن در سیستم نخبه‌کش الگری، آرتورو ویدال از او تراشیده و رونمایی می‌شود اما رفته‌رفته او آنقدر خاموش می‌شود که پاره‌ای جز ردمال برای مدیران یوونتوس باقی نمی‌ماند.
مککنی: مهم‌ترین ویژگی رقابت‌های سری آ در مقایسه با بوندس لیگا و لیگ برتر «تفاوت‌های تاکتیکی» اینجا با آنجاست. در آلمان و انگلیس شما بیشتر در حال جابه‌جایی در زمین هستید در حالیکه سری آ به شما یاد می‌دهد که مثل مرغی سرکنده تمام توانایی‌های تکنیکی و تاکتیکی‌تان را برای ارائه موثرترین حالتِ تیمی به کار ببندید.
تماشای 1153دقیقه حضور او در این فصل پرتره‌ای پختهتر و اگرچه نه‌ایده‌آل اما به غایت امیدبخش و رضایت‌آمیز از وستون مککنی پیش چشم ما قرار داده است. جلوه‌گری‌های او در تیم نچسب امسال باعث شده تا قاطعانه به عنوان یکی از غیرقابل تعویض‌ترین بازیکنان بیانکونری قلمداد شود. بازیکنی که تا همین چند ماه پیش و در فصل تابستان چمدان‌هایش را بسته بود تا اینجای فصل سرفرازانه، جلوتر از سایر هم‌تیمی‌هایش ایستاده است.
مککنی: به هیچ عنوان درگیری ذهنی در خصوص نقشی که سرمربی برای من در زمین می‌خواهد ندارم؛ راست و چپ بودن یا تدافعی یا هجومی بودن دیگر دغدغه‌ام نیست، انجام دادن آنچه تیم نیازمندش است برایم مهم‌ترین خواسته در هر بازی است.
«مک‌کنیِ انعطاف‌پذیر» لابد این تعبیرِ صحیح در مورد جدیدترین نسخه‌ی او را هم باید به عنوان بخشی از عجایب فوتبال مفروض کنیم. هافبکی که در غیاب رهبری قابل‌اتکا در زمین و در روزگار قحطیِ میدان‌دار در یووه، تبدل به موثرترین الهام‌بخشِ تیم شده تا جایی که هیچ ابایی از قربانی کردن خود برای اهداف اصلی در هر بازی ندارد و حتی آن میل سیری‌ناپذیر حضور مدام در محوطه جریمه‌ی حریفان را نیز کنترل و در خدمت تیم بودن را به بنیادی‌ترین مولفه بازی‌اش الصاق کرده است. به ثمر رسیدن گل 3 امتیازی یووه در مقابل ناپولی آیا جز با سلوک گلادیاتورانه‌ی مککنی میسر بود؟
کمتر از 4 سال پس از ورود به تورین و در 25 سالگی، وستون مککنی به پخته‌ترین نسخه خود نزدیک شده. تا همین جای کار هم سه بار بازوبند کاپیتانی تیم ملی ایالات متحده‌ی آمریکا را بر بازوی خود بسته و بعید نیست به زودی یکی از انتخاب‌های بیانکونری برای بستن این بازوبند نیز قلمداد شود. خانه‌ی امن مککنی در قلعه‌ی سیاه و سپیدپوشان تورین این روزها توجهات را بار دیگر به او بازگردانده و امیدهای به یغما رفته‌ی پیشین را دوباره پیرامون او زنده کرده است.
